اشعار

بـا نـام عـلـی حـمـاسـه آغـاز شده            مولاست که سر منشا اعجاز شده
معنای شکاف روی دیوار‌ این است:            کـعـبـه ز تـحـیـّر دهـنـش باز شده

************

در هر دو جهان قـبله‌نما مولا بود            سرچشمه هر جود و سخا مولا بود
شـور و شعف لحـظه میـلادش را            از کـعـبه بـپـرسید که با مولا بود

************

او عـلـت آفــریــنــش دنــیــا بــود            در جود و کرم همیشه بی‌همتا بود
بـا اذن و اجـازه عــلـی می‌تـابـیـد            خـورشـیـد که زیر سایه مولا بود

************

از عهد قدیم یا علی بر لب داشت            چون طفل یتیم یا علی بر لب داشت
گفتند در آن لحظه که از نیل گذشت            موسای کلیم یا علی بر لب داشت

************

آقــای هـمـه کـریـم‌هـا مـولا جـان            پـایـان تــمــام بـیـم‌هـا مـولا جــان
دستی ز سر لطف بکش بر سر ما            بـابـای هـمـه یـتـیـم‌هـا مـولا جـان

************

از کـنـه دلـش به محـضر ماه آمد            با کـولـه عـشـق و نــالـه و آه آمـد
زائـر کـه به ایـوان نـجـف می‌آیـد            یـعـنـی که گـدا به دیـدن شـاه آمـد

************

در سفره الطاف خـدا مهمان است            هم صحبت با محـبت بـاران است
در ساحل امن زندگی خواهد کرد            قـلبی که محبت عـلی در آن است

************

صاحب کرمی که در جهان بی‌همتاست            یک عشق مدام در رکوعش پیداست
تردید نکن در آنچه قـرآن فرمود:            قطعا فقط او به کل عالم مولاست

************

ای اسـوه استـقـامت ای مرد علی            با حضرت مصطفی تو همدرد علی
عـیسی که چنین شهـره آفـاق شده            با نام تو مـرده زنـده می‌کرد علی

سه روز بود که در مکّه بی‌قراری بود            نگـاه کـعـبـه پُـر از چشم‌انـتظاری بود

سه روز؛ صبح شد و سایبان «حِجر و حَجَر»            سحـابِ رحـمـت و ابـرِ امـیدواری بود

بـه احـتـرام شـکـوفـایـی گـل تــوحـیـد            سه روز کار حرم عشق و رازداری بود

زِ هجر روی علی، کار «حِجر اسماعیل»            در این سه روز و سه شب، ندبه بود و زاری بود

پس از سه روز؛ از آن روی ماه پرده گرفت            حـرم که محـرم اسـرار کردگاری بود

صفای آینه از چشم «مَروه» می‌تـابید            شمیم عاطفه از «مُستَجار» جاری بود

زمـین به مـقـدم مـولـود کعبه می‌نازید            هوا هوای بهـشـتی، زمان بهـاری بود

فـرشـتـگـان خــدا، در مـقـام ابـراهـیـم            سرودشان غزل عشق و بی‌قراری بود

سحـر به زمـزم تـوحـید، آبـرو بخـشید            علی که زمزمۀ چشمه در صحاری بود

قـسم به وحی و نبوّت که در کنار نبی            علی تـمام وجـودش، وفـا و یـاری بود

نشست بر لبـش آیات «مؤمنون» آری            علی که جـلـوۀ آیـات جـان‌نـثـاری بـود

چگونه نخل عدالت نمی‌نشـست به بار            که اشک چشم عـلی، گرم آبـیاری بود

امـیـر ظـلـم‌سـتـیـز، افـسـر یـتـیـم‌نواز!            یـگـانـه آیـنــۀ عــدل و اسـتـواری بـود

همین نه «مکّه» از او عطر ارغوانی یافت            «مـدینه» از نَفَس او بنـفـشه‌کاری بود

علی، تجسّم اخلاص و صبر بود و امید            عـلی، تـبـلـور ایـمـان و پـایـداری بود

عــلـی، بـه واژۀ آزادگــی تــَقــدّس داد            عـلی، تـجـلّی ایـثـار و بـردبـاری بـود

جهان کوچک ما حیف درنیافت که او            پُر از کرامت فضل و بزرگواری بود

پیداست در متن دعـا اوراقی از عرش            دارد رجب در شهر خود عشاقی از عرش

از بسکه می‌ریزد شراب باقی از عرش            میخانه تب کرده؛ می‌آید ساقی از عرش

ممسوس ذات‌الله روی دست کعبه است

هو یاعلی ذکر لب سرمست کعبه است

او بی‌عـصـا هـم قـلب دریـا می‌شـکـافد            صـدهـا هـزاران راه بــالا مـی‌شـکـافـد

تا عـرش را با ذکـر زهـرا می‌شـکـافـد            رکـن یـمـانـی سـیـنه‌اش را می‌شـکـافـد

دیـگـر زمـان انـتـظـارت سـر رسـیــده

یـا فـاطـمـه بـنـت اسـد! حـیـدر رسـیـده

خـورشـید ساکـت شد قـمـر بیرون بیاید            سائل به در زد، کـیسه زر بیرون بیاید

اصـرار کـرد احـمـد خـبر بـیرون بیاید            ابن الـخـلـیـلـش بـا تـبـر بـیـرون بـیـاید

این کودکی که صاحب لیل و نهار است

در بین مُشتش قبضه‌ای از ذوالفقار است

نوشیده‌ام با جـان، مِی هـر سالی‌اش را            مــزه کـنـم طـعـم شـراب عـالـی‌اش را

رعـیـت کـشد بر شانه اسم والـی‌اش را            شیعه چرا پنهان کـند خوشحـالی‌اش را

میثم اگر بی‌دار خود باشد کـلافـه است

بر پیکر عشاق حیدر، سر اضافه است

تـاثـیـر ذکـر یـونـسـیـّه بـی عـلـی هـیچ           دنـیـای بـی او شـایـد ارزنـده ولی هـیچ

شعرم نـدارد بی ولا جـز معـطـلی هیچ            هـم سـومی، هم دومـی، هـم اولی هـیچ

تصریح ذکر مرتضی، تصریح زهراست

یا رادّ الشمسِ علی، تـسـبیح زهـراست

هـرچند هـمـبـازی دست کـودکان است            تفـریح حیدر فتح خـیبر در جهان است

بغض علی را هر که دارد بی‌امان است            حب علی هـفت آسمان را نردبان است

قـنـبـر نـشد باشـیم، پـشت در که هستیم

گـرد و غـبـار گـیـوۀ حـیـدر که هستـیم

کـار مـلائـک دسـت شــاه لافـتـی بــود            در زیر پـایـش قـاب قـوسـیـن خـدا بود

قـدّش سـتـون محـکـم ارض و سما بود            امـا عــبــای شــانــۀ او نــخ‌نــمــا بــود

برجاست تاج و تخت او این هم دلـیلش

سـهـمی نـبرد از سفـرۀ مردم عـقـیـلش

سهمی نبرد از گندمی که خود درو کرد            مولا شکم را سیر، با یک نان جو کرد

با نفس خود درگیر شد، یکیّ به دو کرد            اشک دو چشمانش، نجف را باغ مُو کرد

شـیـر خـدا حـتـمـاً هـدف را می‌شـنـاسد

حـیـدر گـداهـای نـجـف را می‌شـنـاسـد

حیدر کسی بوده که مرحب شد شکارش            حـیـدر گـرفـتـه مـرحـبـا از کـردگارش

تکـمـیـل کـرده لافـتـی را ذوالـفـقـارش            در وقت غم، زهرا و پیـغـمبر کـنارش

بدر و اُحُد هم جنگ خـیـبـر را پـسندید

رسـم جـوانـمـردی حـیـدر را پـسـنـدیـد

مـانـده امـیـری هـمـچـنـان حـیـدر بیاید            حـاشـا کـه او بـاشـد بــلا و شـر بـیـایـد

پــیــرزنی شــاکـی دم مـنــبــر بـیــایــد            خـلـخـال زن‌هـای یـهــودی در بــیــایـد

مـیـخ غـمـش را دشـمن او زد به سـینه

نامـوس حـیـدر کـشـتـه شد بـین مـدیـنه

قرار شد که بـیـایی چراغ دین بشوی            به روی چمبر ایمان و دین نگین بشوی

شکفتن تو خبر بر همه جهان داده است            که دلنوازترین گل به باغ دین بشوی

خدا تو را به حرم میهمان خود فرمود            که محرم حرم رب العـالـمـین بشوی

تو لب به خواندن قرآن گشودی و دیدند            که آمدی نـفـس خـتـم مـرسلین بشوی

تـو آمـدی کـه بـه راه تـجـلـی اســلام            امین و مـحـرم پیـغـمـبر امـین بشوی

رسیـده‌ای ز جـنان تا برای اهل یقین            شکوفـه‌بـارترین گـلـشن یـقـین بشوی

سعادتی است برای بشر که چندین سال            چنین بیایی و مهمان در زمین بشوی

تو آمدی که به باغ شرافـت و توحـید            نسیم مـرحـمت رحـمت آفـرین بشوی

کـلـید بـاغ بهـشت است در کـفـت اما            بناست ساکـن کـاشانه‌ای گـلین بشوی

پس از پیمبر رحمت تو را خدا می‌خواست            امیـر مـلک تـمـامی مسـلـمـین بشوی

به قـاف منـزلت تو نمی‌رسد جـبرئیل            خـدا اراده نـموده که بی‌قـرین بـشوی

قـسـم به جـلـوۀ تـقـوا که آمـدی مـولا            طـلایـه دار سحـرگـاه مـتـقـین بـشوی

اراده کـرد خــدا تـا یـدالـهـش بـاشـی            که دست لطف الهی در آستین بشوی

«وفایی» از سر اخلاص آرزو دارد            شفـیع اهل یقـین روز واپـسین بشوی

جـهــان آفــریـنـش! جـانـت آمـد            حـرم! پـرواز کـن، جـانـات آمد

عـدالت! فـخـر کن، میـزانت آمد            مـحـمـّد! یـار و هـم‌پـیـمـانت آمد

جــمــال اقــدس مـعـبـودِ کـعـبـه

عـیـان شد در رخ مـولـودِ کعـبه

خـدا زیـبـاتـریـن اعـجـاز کـرده            زمـیـن بـر آسـمـان‌هـا ناز کرده

حَـجـَر دور حــرم پـرواز کـرده            حـرم آغـوش خـود را باز کرده

به هر بت بنگرم، خوش می‌سراید

که امشب بت‌شکن در کعـبه آید

در آن شب ذکر عالم: یا علی بود            دم اولاد آدم: یـــا عـــلـــی بــود

صدای آب زمـزم: یـا عـلـی بود            دعـای حـاجـیان هم: یا علی بود

محمّد "یا علی" می‌گفت آن شب

سخن‌ها با "علی" می‌گفت آن شب

حـرم! مــرآت اللهُ الـصـّـمد بـین            ثـبــوت قــل هــو الله احــد بـیـن

خدا را چشم و گوش و وجه و ید بین            اســد در دامـن بـنـت اســد بـیـن

محـمّد عـاشـق دیـدار مـولاسـت

خدا در کعـبه مهماندار مولاست

بـتـان حـمـد خــدا آغـاز کـردنـد            زبـان در مـدح مـولا باز کردند

سـرود خـیر مـقـدم سـاز کـردند            به دور بت‌شکـن پـرواز کـردند

بُوَد این ذکـرشـان با لحـن نیکـو

هـوالحـق و هـوالحی و هوالـهـو

عدالت! دست و زنجیرت مبارک            کرامت! حُسن تقـدیـرت مبارک

ملک! تهلیل و تکـبیرت مبارک            محمّد! شیر و شمشیرت مبارک

صفا و مستجار و حجر و زمزم

هـمـه گـویـنـد مـولا خـیـر مـقدم

محـمـّد! جـان پـاکـت در بر آمـد            تو را شمشیر و شیر از داور آمد

طــلایــه‌دار فـتــح خــیـبــر آمـد            مبارک، حـیـدر آمـد، حـیدر آمد

بگـو از لـعـل لب، گـوهر فشاند

بگو در محضرت قـرآن بخواند

بـگـو تا از وجـودم جـان بـرآیـد            بگـو صد بار زخـمـم بر سر آید

اگــر روز اُحــد یـا خـیــبـر آیـد            اگـر عـالـم به جـنـگ حـیـدر آید

عـلـی دست از محـمـّد بر ندارد

مـحـمـّد چـون عـلـی یاور ندارد

تــو را جــان مــجـرّد آفــریـدنـد            مــرا عـبــد مــؤیــّد آفـــریــدنــد

از آن روزی که احـمـد آفـریدند            عـلـی را بـر مـحـمـّد آفــریــدنـد

جهـان از پـرتـو ما مـنجـلی بود

خـدا بود و تو بودیّ و عـلی بود

تو روح حکمت و پندی علی جان            تو پیـر هر خـردمندی علی جان

تو بی مثـلّی و مانندی علی جان            تو لبریز از خـداوندی علی جان

که جز تو قـاتـلش را شـیر داده؟

به دست دشـمنـش شمـشـیر داده

محمّد را به جز تو جانشین نیست            تمام دین توئی، دین بی‌تو دین نیست

همین است و همین است و جز این نیست            کسی جز تو امیـرالمؤنین نیست

تو قـرآنی، تو فرقانی، تو نوری

تو انجـیلی، تو توراتی، زبوری

شجاعت نـقـش تـیغ ذوالفـقـارت            عبادت پـای‌بـوس و خـاکـسارت

مـحـبّت تا قـیـامـت دوسـتـدارت            مـحــمــّد از ولادت بـی‌قــرارت

تـمـام مـیـوه‌هـای نـخـل «میـثم»

ثـنـای تـوست ای مـولای عـالـم

بـر شـوره‌زار قـلـب‌هـا، بـاران می‌آیـد            بـر دردهـای بـی دوا، درمــان مـی‌آیـد

چشم زمین روشن به روی صاحبش شد            شـأن نــزول ســورۀ انــســان مـی‌آیــد

قبل از نبی کـعـبه بـغـل کرده عـلی را            بر جسم سرد کـعـبـه حـالا جان می‌آید

هم باطن یـاسـین و هم اُمُّ الکتاب است            آیـات مــدح اوسـت در قــرآن مـی‌آیــد

"مـا خـاک پـای بـچـه‌هـای بـوتـرابـیم"            خـیلی به نوکـرهاش این عـنوان می‌آید

بـاقـی نـمـی‌مـانـد گـنـاهـی و سـیـاهـی            تا عـشـق حـیـدر در دل ویـران می‌آیـد

در سیـنه‌ام باشد غـم عالَم غـمی نیست            پای ضریـحـش غـصه‌ها پـایـان می‌آید

هم هوش و هم دل می‌برد ایوان طلایش            عاقـل از ایـوان نـجـف حـیـران می‌آید

او وعده داده، دلخوشی من همین است            در لحـظـۀ جـان دادنـم جـانـان مـی‌آیـد

همین که بادها خواندند با هوهو سرودش را            ملائک مژده آوردند در عالم ورودش را

زنان مصر دست خویش را با دیدن یوسف...            ولی کعبه به شوق دیدن حیدر وجودش را...

بجز مولای ما دیگر امیری نیست در تاریخ            که خود زحمت کشید اما به مردم داد سودش را

زمین و آسمان و منبر و محراب دلتنگ‌اند            رکوعش را، سجودش را، قیامش را، قعودش را

فراز مطلـق دنیاست وقتی در تـمام عمر            ندیده هیچکس جز لحظۀ سجده فرودش را

خودش را مرکب طفل یتیمی می‌کند مردی            که شمشیر آرزو دارد ببیند رنگ خودش را

کسی که حقِّ او را ناجوانمردانه غاصب شد            گناهی کرد و در چشم دو عالم کرد دودش را

چه‌ می‌کردیم اگر این ذکر در دنیای‌مان کم بود؟

جهان بی‌نام زیبای "علی" مثل جهنم بود

اگر حتی بیـفـتـد در زوایای جـهـان آتش            نمی‌سوزم که از عشق علی دارم به جان آتش

به آتش می‌کشم خود را و از خود می‌زنم بیرون            که دنیـای تعـلـق را بـسـوزاند همان آتش

خودش عمری‌ست که در شعله‌های کینه می‌سوزد            کسی که آرزو دارد بـرای دیگـران آتش

اگر از هرکسی -غیر از علی- دم می‌زدم، بی‌شک            به چشم خویش می‌دیدم که دارم بر زبان آتش

کجا آتش گـلسـتان بقـا می‌شد بر ابـراهیم            اگر حُبِّ علی در دل نمی بودش در آن آتش

همین که ذوالفقارش را به عزم رزم بردارد            می‌اندازد به ضربی در زمین و در زمان آتش

برای دوستانش می‌شود عرش خدا تزئین            برای دشمنانش می‌شود هـفت‌آسمان آتش

ندارد هیچ‌کس غیر از تو این شأن و شجاعت را

قـرائت کـن برای خـلق، آیـات برائت را

بساط غصه را از هر دلی برچیده‌ای مولا            که دنیا شاد شد هربار که خندیده‌ای مولا

زمین درگیر تاریکی مطلق مانده بود اما            تو مثل ماه بر شب‌های آن تابیده‌ای مولا

از آن روزی که در کعبه به دنیا آمدی دیگر            در عـالم قـبلۀ دل‌های ما گـردیده‌ای مولا

تو عین‌الله ناظر بوده‌ای یعنی به چشم دل            خدا را قبل و بعد هر عبادت دیده‌ای مولا

کسی با دست‌خـالی رد نشد از آسـتان تو            که حتی در نماز انگشتری بخشیده‌ای مولا

لباس تـازه پـوشـیدند از لطف تو سائل‌ها            اگرچه خود عبایی کهنه را پوشیده‌ای مولا

چه شب‌ها که دعای خیر کردی آن کسانی را            که عمری بابت رفتارشان رنجیده‌ای مولا

نخواهد دید مانند تو را دیگر، که بعد از این            تو در چشم جهان، خواب خوش نادیده‌ای مولا

جهان و هرچه درآن هست پیش تو اضافی بود

برای تو دو قرص نان، دو رخت کهنه کافی بود

رها کن جسم را یک‌لحظه و جان را تماشا کن            علی را بنگـر و آیات قـرآن را تماشا کن

در اخلاصِ علی، حلمِ علی، راز و نیاز او            صفا بنگر، فُتوّت بین و ایمان را تماشا کن

چو دیدی نعرۀ "هل مِن مبارز؟" می‌زند در جنگ            یلان ساکت و سر در گریبان را تماشا کن

یکی پرسید از پیغمبر خاتم: عبادت چیست؟            علی را دیده و فرمود: ایشان را تماشا کن

کمی از ماجرای دشت ارژن را اگر خواندی            هر آئـینه کـمال بهت سلمان را تماشا کن

برای دیدن پـیـغـمبران دلتـنگ اگر بودی            علی‌جان را، علی‌جان را، علی‌جان را تماشا کن

از آن روزی که فرمودی تو را با مرگ می‌بینیم            برای مرگ ما شوق دوچندان را تماشا کن

برای دیـدن مـولا هـزاران بار می‌مـیریم

اگر هرشب به‌شوق وعدۀ دیدار می‌میریم

نخواهد ماند دیگر شبهه در دین بعد از این نقطه            که بالا می‌رود دست تو تا بالاترین نقطه

به اذن‌الله یاری از تو می‌جوئیم و می‌گوئیم            ایاک نعـبد نـقـطه، ایـاک نـستـعـین نقـطه

نه مانده حرفی از هر علم در نزد تو نامعلوم            نه دور از چشم تو در آسمان و در زمین نقطه

اگر هم خطبۀ بی‌نقطه و هم بی‌الف داری            پُر است این آستینت از الف‌، آن آستین نقطه

تویی آن نقطه‌ای که رفته زیر باءِ بسم‌الله            که اسرار الهی جمع باشد در همین نقطه

فراوان است جای زخم و پینه بر تنت، اما            نداری از ریا یا سجده بر بت در جبین نقطه

تویی اول، تویی آخر، که در محشر سؤالی را            جوابی نیست جز نامِ امیرالمومنین.(نقطه)

می‌آید یک‌نفر مثل تو، از نسل تو، ای مولا            نخواهد شد کم‌و بیش از همه ارکان دین نقطه

می‌آید تا جهان یک‌بار دیگر با علی باشد

شعـار مـردم سـرتـاسـر دنـیـا عـلی باشد

وقـتی که آمدی همه عـالـم صفا گرفت            کعـبه به وجد آمد و زمـزم صفا گرفت

زیباترین سرود دو عالم عـلی علی‌ست            از این سرود ناب، دو عالم صفا گرفت

در بارشی ز رحمت حق، گلشن جهان            با صد هزار قـطرۀ شـبـنم صفـا گرفت

بـا دیـدن وجــود تـو در عــالـم وجــود            ارواح انـبـیـاء مـعـظـم، صـفـا گـرفـت

گل از گل رسول مکرم شکـفـت و باز            جانـش ز دیـدن تو دمـادم صفـا گـرفت

پـیـچـیـد تا که عـطـر ولایت بـهـار شد

بـا تـو بـهـار رحــمـت پــرودگــار شـد

ای حـجـت خـدای تـوانـا، خـوش آمدی            ای باخبر ز عـلّم الاسـما، خـوش آمدی

از عرش تا به فرش، پل نـور بـسته‌ای            خـورشـیـد آسـمـانی دنـیـا، خوش آمدی

دیوار کعبه لب به سخن باز کرد و گفت            ای کـعـبۀ حـقـیـقی دل‌ها، خـوش آمدی

وقتی تو را رسول، چو جان در بغل گرفت            فرمود ای علی عالی اعلا، خوش آمدی

نیـکـو بـود تـو را، اسـدالله خـوانـده‌انـد            ای شیرمرد عرصۀ تقـوا، خوش آمدی

در پای تو فـلک به قـیـام ایستـاده است

جبریل سر به خاک قدومت نهاده است

جبریل تا که قـصد طـواف مطاف کرد            آمد ز آسمـان و به گِـردت طواف کرد

با شـوق دیـدن تو بـر این آسـتـان نـور            با جمعی از فرشتگان خدا ائتلاف کرد

در خـانه‌ای که محرم او هر کسی نبود            مانند تو سه روز چه کس اعتکاف کرد

قدر و شرف گرفت حرم از تو و، خدا            آن خـانه را حـریم امـید و عـفـاف کرد

در زیر ابـر رحـمت یـزدان پـناه یافـت            هرکس که بر ولایت  تو اعتراف کرد

بر پا به اوج بام فلک تا لوای ولایت توست

شـرط قـبـولـی عـمـل مـا ولای تـوست

علم و یقـین، چکـیـده‌ای از باورتو بود            صبـر و امیـد، واژه‌ای از دفـتر تو بود

تفـسـیر محکـمات تو آقا شـنـیدنی است            گـنجـیـنۀ مـعـارف دیـن، بـاور تـو بـود

حج و زکات، چشمه‌ای از فضل و رحمتت            صوم وصلات، جلوه‌ای از مظهر تو بود

گل‌های نور، از تو دمیده است در بهشت            عطـر بهـشـت، از نفـس اطهـر تو بود

مصداق بی بـدیل عـدالـت، مرام توست            عدل و وفا و صدق، که در جوهر تو بود

نوری که هست لامتـنـاهی، تویی علی

مـجـمـوعۀ صفـات الـهی، تـویی عـلـی

مـا را ولایت تـو سـرافـراز کرده است            از خلقـتت، خدا به بشر ناز کرده است

هرجا که شـیعـه گرفـتار غـم شده است            انوار معـجـزات تو اعجـاز کرده است

نام جـمـیـل تو، به روی اهل مـعـرفـت            راهی به سوی عفو خدا باز کرده است

ما را بخوان به سوی نجف کاین دل غریب            بسیار میل و رغـبت پرواز کرده است

مُهری بزن به شعر«وفایی» که باز هم            فصلی دگر به یـاد تو آغـاز کرده است

در روز رسـتـخیـز تـوئی شـافـع هـمـه

چـشم امـیـد ما به تو هـست و فـاطـمـه

در قــبــلــه‌گــه راز فـرود آمـد مـاه            یــا زادگـــه عــلــی بــود بــیـت‌ الله

از كـثـرت اشـتـیاق، دیوار شكـافت            تا ایـن‌كـه ره وصـال گـردد كـوتـاه

مهمان چو در آغوش حرم جای گرفت            افــكــنــد خــدای پــرده بـر سِـرُ الله

در بـسـته و دیـوار به هـم آمـده بود            جمعی همه خیره گشته بر آن درگاه

از راز و نـیـاز بـنـده و مـعـبـودش            در خـلـوت آن خـانـه نشد كس آگاه

در بـاز نشد گرچه بـسی كـوشـیدند            هر دیده به صد سؤال می‌كرد نگاه

هر جا سـخـن از قـصـۀ بیت‌الله بود            افــتـــاد حـكــایـت حــرم در افــواه

نومید شدند و مات و حیران ماندند            تـا بـاز مـگـر خـدای بـگـشـایـد راه

تا این‌كه به پیش چشم حیرت‌زدگان            دیـوار شـكـافـت بـار دیـگـر نـاگــاه

از بـیـت خــدا بـــرون یــد الله آمــد            لا حـــولَ و لا قـــوةَ إلّا بـــالـــلـــه

شد حبس نفس‌ها چو جـمالـش دیدند            تـا آیــنــه گَـرد غــم نـگــیـرد از آه

بــا بـنـتِ اســد خــود اســد الله آمــد            از بـیـت اَحَـد مـهـر درآمـد بـا مــاه

بـوسـنـد خــلایـق حـجـر الاسـود را            چون یاد كنند از آن خط و خال سیاه

خامـوش حـسانا كه مـقـام است بلند            ترسـم بـود این گـفـتـه كـوتـاه گـنـاه

سه روز بود، که در مکّه بی‌قراری بود            نگـاه کـعـبه، پُر از چـشم‌انتظاری بود

سه روز؛ صبح شد و، سایبان «حِجر و حَجَر»            سحـابِ رحـمـت و ابرِ امـیدواری بود

به احـتـرام شـکـوفـایـی گـل تــوحـیــد            سه روز؛ کار حرم عشق و رازداری بود

زِ هجر روی علی، کار «حِجر اسماعیل»            در این سه روز و سه شب، ندبه بود و زاری بود

پس از سه روز؛ از آن روی ماه پرده گرفت            حرم که محـرم اسـرار کـردگاری بود

صفای آینه از چشم «مَروه» می‌تابـید            شمیم عاطفه از، «مُستَجار» جاری بود

زمین به مقدم مـولـود کعـبه، می‌نازید            هوا هوای بهـشـتی، زمان بهـاری بود

فـرشـتـگـان خـدا، در مـقـام ابـراهــیـم            سرودشان، غزل عشق و بی‌قراری بود

سحـر به زمـزم توحـیـد، آبرو بخـشید            علی، که زمزمۀ چشمه در صحاری بود

قسم به وحی و نبوّت که در کنار نـبی            عـلی تمـام وجودش، وفـا و یـاری بود

نشست بر لبش آیات «مؤمنون» آری            عـلی که جـلـوۀ آیـات جـان‌نـثاری بود

چگونه نخل عدالـت نمی‌نشست به بار            که اشک چشم عـلی، گرم آبـیاری بود

امیـر ظـلـم‌سـتـیـز، افـسـر یـتـیـم‌نـواز!            یـگــانـه آیـنـۀ عـدل و اسـتـواری بـود

همین نه مکّه از او عطر ارغوانی یافت            مدیـنـه، از نَـفَـس او بنـفـشـه‌کاری بود

علی، تجسّم اخلاص و صبر بود و امید            عـلـی، تـبـلـور ایـمـان و پـایداری بود

عــلـی، بـه واژۀ آزادگـی تـَــقـدّس داد            عـلی، تـجـلّی ایـثـار و بـردبـاری بـود

جهان کوچک ما حیف درنیافت که او            پُر از کرامت فضل و بزرگواری بود!؟

قـسم به کـعـبه که سجّـادۀ گـل‌افـشانش            زِ خـون جـبهـۀ او بـاغ رستگاری بود

امشب دوباره این دلم پُر از صفا گردیده است           در شادمانی و شعف ارض و سما گردیده است

هر شیعه‌ای از بند غم دیگر رها گردیده است           بیت خدا لبریز از نور خدا گردیده است

در هر کجا گر بنگری تابیده انوار جلی

روشن شده کل جهان از مقدم مولا علی

تا فاطمه بنت اسد با خـالقـش دمساز شد           از مقدم این مه جبین عالم سراپا ناز شد

ای اهل عالم ناگهان با اذن حق اعجاز شد           از لطف خاص کبریا دیوار کعبه باز شد

بنت اسد مام علی با غیر حق بیگانه شد

با عزّ و جاه و مکرمت آن دم درون خانه شد

پر کرده عطر و بوی او امشب همه گلخانه را           چشم پیـمبر منتـظر بـیـند رخ جانـانه را

بعد از سه روز از لطف حق دیدند صاحبخانه را           بگرفته در آغوش خود مادر دُر یکدانه را

با دیدن روی نبی لبخـند زد بر روی او

ممزوج شد عطر و بویش با عطر او با بوی او

آمد ز لطف خاص حق نور سماوات و زمین           از بهر تبریک آمده از آسمان روح الامین

بگرفته جا این گل به روی دست ختم المرسلین           قرآن تلاوت می‌کـند مولا امیرالمـؤمنین

این نو رسیده سر زده از دامن بنت اسد

اینک گـواهی می‌دهـد بر کـبریـایی احد

جبریل وحی از آسمان اینک خبر آورده است           امشب سپهر دین حق، ماهی دگر آورده است

نخل ولایت از کرم یاران ثمر آورده است           بنت اسد در دامنش قرص قمر آورده است

از سوی هستی آفرین بر ما عنایت آمده

ای عاشقان ای عاشقـان شاه ولایت آمده

بوی جنان امشب جهان از مقدم حیدر گرفت           ماه رجب ای شیعیان از روی او زیور گرفت

عالم ضیای دیگری از آن مه انور گرفت           هستی ز یمن مقدم او جلوه‌ای دیگر گرفت

این گلبن عترت علی نور جمال سرمد است

جانانۀ جان آفرین او جانشین احمد است

نـور خدای داور و عـشق پیـمبر یا علی           نازد در این عالم به تو زهرای اطهر یا علی

تو دستگیر شیعه‌ای فردای محشر یا علی           دستم بگیر از مرحمت ساقی کوثر یا علی

این نکته را گویم ز جان از جملۀ خوبان سری

ای اهل عالم تا ابد من حیدری‌ام حیدری

شکر خدای مهربان عمری گدای حیدرم           از کودکی خـویشـتن من آشـنای حـیدرم

دیـنم بود حُـبّ عـلی غرق ولای حـیدرم           تا زنده‌ام شرمندۀ لطف و عطای حیدرم

با بـردن نـام عـلی قـلبـم همیـشه منجـلی

ذکر زبـان من بود تا لحـظـۀ آخـر عـلی

تو نـور ذات خالـق حیّ مجـیدی یا علی           شافع به روز محشر و برما نویدی یا علی

بر تارک ارض و سما نور امیدی یا علی           بر شام تار عاشقان صبح سپیدی یا علی

ای منشاء جود و سخا لطف و کرم سر تا به پا

بنما نگاهی از کرم ای جان خـتم الانبـیا

امشب ز لطف خاص حق غرق تمنای توأم           محـو گـل روی تو و طور تجـلای توأم

در شام میلادت عـلی مست تـولای توأم           تا زنده‌ام مولای من خاک کف پای توأم

با لطف حق از کودکی هستم غلامت یا علی

شرمنده از لطف تو و مشی و مرامت یا علی

عمری گرفتار توأم گر روسیاهم یا علی           در طول عمرم بوده‌ای تو تکیه گاهم یا علی

ممنونم از لطف شما دادی پناهم یا علی           امشب به حق فاطمه بنما نگـاهم یا علی

ای دردمنـدان را دوا درد مـرا بنـما دوا

عیدی من را کن عطا نجف مدینه کربلا

من نوکـر درگـاه آل مصطـفـایم یا عـلی           آقا مـدال نوکـری کردی عـطایم یا علی

از کـودکی خـویش با تو آشـنـایم یا علی           شکر خدا همسایۀ مولا(رضایم) یا علی

من عبد درگاه توأم ای صاحب جود و کرم

با نقد جان خویشتن مهر و ولایت می‌خرم

جـبـریل شـنـیـد از تو بـرای خـبر آمد            پر سوخت و پر ریخت و بی‌بال و پر آمد

می‌خواست بگوید که علی داخل کعبه است            دیـوار ترک خورد و خبر زودتر آمد

بتخانه فـرو ریخـت و میـخـانه بنا شد            از میکـده سـاقی سر کـوی و گذر آمد

ای عـشق بفـرمـا قـدمت روی سـر ما            خاکـیم و از این شاد که ما را پدر آمد

میخانه نه آن است که گـفتند و شنیدیم            میخـانه از اطـراف ضـریح تو برآمـد

با عشق تو بر نقـره زدم بوسه و دیدم            از جـای لـبـم خـوشـۀ انـگــور درآمـد

محـراب به محـراب پـی قـبـلـه دویـدم            ایـوان طـلا کـوب تـوأم در نـظـر آمـد

می‌خـواستم از مدح تو چیزی بنویـسم            یک واژه نگفتم من و عمرم به سرآمد

آیـات خـدا را همه در شـور تـو دیـدم            هر آیه که خـواندم به لبم نیـشکـر آمد

با اشک وضو کردم و قرآن که گشودم            بدخواه تو در آیه فقـط کـور و کر آمد

از عرش تا فرش خدا، باشد به فرمان علی           از اول خلقت همه، خوردند از نان علی

در جای جای این جهان، کردیم هر چه جستجو           دیدیم گشته هر کسی، یک جور حیران علی

هر کس که دارد آبرو، دارد ارادت بر نجف           هر کس شده صاحب نفس، دستش به دامان علی

در کعـبه دنـیا آمده، آن کعـبۀ سـیّار حق           او میهمان کعبه شد، یا کعبه مهمان علی؟!

جـلـوه نـمـایی می‌کـند، بـین تـمـام انـبـیا           پیغمبری که می‌شود، گهواره جنبان علی

دارم سوال از دشمنان، آیا نبی در سجده اش           خورده قسم بر آن سه تا، یا اینکه بر جان علی؟

او خالقی که دیده را تنها عبادت می‌کند           پس فرق دارد با همه سبحانَ سبحانِ علی

کار که بوده جز خدا، که جمع کرده قدرتش           میخانه‌ها را دور هم، در زیر ایوان علی

چنان نوری که از قلب صدف تابان زند بیرون           علی از قلب بیت‌الله خندان می‌زند بیرون

علی مرز میان کفر و ایمان است، با مهرش           یقیناً از میان کـفر، ایمان می‌زند بیرون

کسی که حُبّ حیدر دارد از آتش نمی‌ترسد           که جای شعله از هیزم گلستان می‌زند بیرون

یقین دارم که اسماعیل ذکر یاعلی گفته است           که زمزم از لب خشک بیابان می‌زند بیرون

زمان خواندن مدحش میان جمع دقت کن           پس از نام علی از هر دهان جان می‌زند بیرون

کسی که با علی آغاز کرده کار و بارش را           سراسر برکت از روزیِ دکّان می‌زند بیرون

کسی که اهل تفسیر است می‌داند بدون شک           فقط مدح علی، از بطن قرآن می‌زند بیرون

اشارت می‌کند خورشید هم با شوق از مغرب           به عشق ماه رویش از گریبان می‌زند بیرون

رصد می‌کرد میدان را علی قبل از رجزخوانی           از این آرامش در جنگ، طوفان می‌زند بیرون

چنان بر قلب لشگر می‌زد انگار از دل دریا           به سمت ساحل، امواج خروشان می‌زند بیرون

علی از میمنه بر قلب لشگر میشود داخل           علی از میسره با تیغ برّان می‌زند بیرون

خمارآلوده می‌بوسد چنان هرگوشه را انگار           شراب کهنه از دیوار ایوان می‌زند بیرون

به دامان نجف دست توسل می‌زند عالم           همیشه سائل از دربار سلطان می‌زند بیرون

باز امشب نقش خورشیدی منوّر می‌کشند            یا که تصویری ز روی ماه حیدر می‌کشند

تاکه خورشید ولایت پرتو افشان می‌شود            پرده بر رخ از خجالت، ماه و اختر می‌کشند

آرزومندان دل از کف داده‌اند امشب مگر            انتـظار دیـدن رخـسار دلـبر می‌کـشـند

گلشن‌آرایان همه محو گل رویش شدند            از دل خـود نـعـرۀ الله اکـبـر می‌کـشند

اشک شوق امشب خریداری دگر دارد بیا            عرشیان در فرش، ناز دیدۀ تر می‌کشند

ارزش آن قطره از هر گوهری افزون‌ترست            چون که میزان عمل در روز محشر می‌کشند

چون همای آسـمان، پـرواز با یاد علی            شب روان تا ساحت عرش علا پر می‌کشند

تشنه کامان محبت با ولایش روز حشر            جام کوثر از کف ساقی کوثر می‌کشند

روز محشر زیر نور گرم خورشید فلک            دوستداران علی را چتر بر سر می‌کشند

ای« وفایی» آبرومـندان فـردا می‌شوند            خاکبوسانی که خود را سوی این در می‌کشند

لـب بـاز کـردی تـا بـگـویـی اَوّلـیـنی            آری نـخـسـتـین پـیـرو حبـل‌الـمـتـیـنی

عـاشـق‌تـرین آغـوشِ دنـیـایـی و بـاید            در چـهـرۀ او عـشـق را تنـهـا ببـیـنی

وا می‌کنی آغـوش خود را عـاشـقـانه            مضمـون برای شعـر من می‌آفـریـنی

حالا خـودت هم ایـسـتادی سمت قـبله            وقـتی چـنـین مـحـو امـیر المـؤمـنـینی

لب باز کردی تا بگویی وصف او را            سخت است اگرچه واژه از جنّت بچینی

ای کعبه! تو با حق و حق با توست آری            حـالا کـه بـا آئـیـنـۀ حـق هـم‌نـشـیـنـی

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد           کعـبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

پلک وا کردی و آغاز شد آن لحظه بهشت           خاک آن ذره‌ای از خاک کف پای تو شد

نام خـورشـید بـرازنـدۀ چـشـمان تو، نه           نـور خورشید کمی از ید بیضای تو شد

عـشق هـمـراه تو در کـعـبه به دنـیا آمد           عشق برخواسته از صورت زیبای تو شد

از همان لحظه دلش خواست که تغییر کند           قبله آن لحظه که سرمست تماشای تو شد

خـنده از روی لب کـعـبه نیـفـتاده هنوز           کعبه یک قلب پُر از شوق تولای تو شد

عرق شرم به پیـشانی این شعر نشـست           که پـی درک تو و حـل مـعـمـای تو شد

ذکر زمـین و زمن و ابر و باد            در شب و روز و سحر و بامداد
جـان تـو بر نـیـک بـبـایـد بـداد            مـثـل تـو امّـی نــتــوانـد بــزاد

زیر و زبر جمله بر این اعتقاد
جان جـهـان جـمله فـدایت علی

آتش عـشـقی که بر افـروخـتـند            جمله عـوالـم هـمگی سـوخـتـند
حُـبّ عـلـی را به دل آموخـتـند            بهـر ثـنـایش هـمه لب دوخـتـند

بـهـر ابـد تـوشـه‌ای انـدوخـتـنـد
با نـمی از مـدح و ثـنایت عـلی

کـعـبـه تـرک خورد ز اقدام تو            جـان بـه فـدای لـقـب و نـام تـو
ما هـمـه تـسـلـیـم بـه اسـلام تو            تشـنـه کـوی نـجـف و جـام تـو

جن و ملک زیر و زبر رام تو
چون بتـکـانی تو عـبـایت علی

عرش ثنا گوی علی بوده است            چرخ به بازوی علی بوده است
راه فقط سـوی عـلی بوده است            عشق ز گیسوی علی بوده است

خانه ما کـوی عـلـی بوده است
عرش زمین صحن و سرایت علی

مـدح خـدایـی ست ثـنـای عـلـی            صوت خـدایی ست نـوای عـلی
عــالـــم افــلاک گــدای عــلــی            جـنـت اعـلاسـت بــرای عـلـی

می‌کنم این جـان به فـدای عـلی
تا برسـم من به رضـایت عـلی

موسـم عـیـدست که مـقـدّر شده            شـهــر بـه کـرّار مـعـطـّر شـده
یــاد عـلـی بــاز مـکــرّر شــده            خـاطــر جـهّــال مـکــدّر شــده

ارض و سـمـا بـاز مـنـوّر شده
تـا کـه بـخـوانـنـد بـرایت عـلی

لـعـنـت الله بـه بــد گـــوی تـــو            آب حـیـات اسـت نـم جـوی تـو
تـیـرگـی شـب بود از مـوی تو            روشـنــی روز بــود روی تــو

مـی‌رسـد از جــاذبـه کـوی تـو
در پـی عـشـاق دعـایـت عـلـی

من کویرم لب من تشنه‌ باران علی‌ست            این لب تشنه‌ پُرشور غزل‌خوان علی‌ست

این که گسترده‌تر از وسعت آفاق شده‌ست            به یقین سفـره‌ گـسترده‌ دامان علی‌ست

مـنّت نان و نـمک نیست سر سفـره‌ او            پس خوشا آن‌که در  این میکده مهمان علی‌ست 

آتش اشکی اگر در غزلم شعله‌ور است            بی‌گمان قطره‌ای از درد فراوان علی‌ست

لحظه‌ای پرتو حـسنـش ز تجلی دم زد            که جهان آینـه ‌درآینه حـیران علی‌ست

کعبه یک‌بار دهان را به سخن وا کرده‌ست            تا بدانـیـم کـلـید در این خـانه علی‌ست

از دم صبـح ازل نـام عـلی می‌خـوانـد            دل که تا شام ابد دست‌ به‌دامان علی‌ست

عـلی جـان پیـمبر بود و جانـان پیمبرها           علی آقای سلـمان بود و مولای ابوذرها

بچرخاند خدا خورشید را دور سر ماهش           به قربان رجب اردیبهشت و مهر و آذرها

کسی دشمن نمی‌دارد علی را غیر بد نطفه           سند هم خواستی جویا شو از دامان مادرها

علی نور خدا روی زمین بود و نمی‌باشد           تفاوت بین اصغرها و اکبرها و حیدرها

اگر پرده نمی‌انداخت بر ذاتش خداوندش           گمانم فاش می‌خواندند ربش روی منبرها

ندارد احتیاجی بر من و امثال من وقتی           کنیز و خادمش هستند اسما ها و قنبرها

عـلی در بدو دنیا آمدن کعبه قرق کرده           برایش کار دشواری نبوده فـتح خیبرها